Η φαρμακοποιός της πρώτης γραμμής, εξομολογείται αυτά ,που βίωσε από την κόλαση του κορωνοϊου ,αποκλειστικά στον συνάδελφο και φίλο
Στ.Καλογερόπουλο,εκπρόσωπο της ΑΚΙΦ ΑΤΤΙΚΗΣ
Ας δούμε τι εξομολογήθηκε από καρδιάς η φαρμακοποιός :
“25η Μαρτίου 2020!!!! Μια μέρα στο σπίτι με τα παιδιά να περάσουμε όσο γίνεται πιο δημιουργικά!!! Μία μέρα εθνικής γιορτής!!! Μία μέρα που είναι κλειστό το φαρμακείο μετά από τόσες μέρες εξαντλητικής δουλειάς κάτω από δύσκολες συνθήκες με μάσκες, γάντια να προσπαθώ να εξυπηρετήσω τον κόσμο στη μάχη με τον ιό!!!
Τίποτα δεν προμήνυε τι θα ακολουθούσε το βράδυ!!! Ούτε καν φτέρνισμα, ούτε βήχας!!!
Ξαφνικά νιώθω κάψιμο στο λαιμό, έναν ανεπαίσθητο ξηρό βήχα και ζαλάδα!!!! Τα μάγουλα μου τα ένιωθα καυτά!!! 39!!!Ποτέ δεν έκανα πυρετό!!!! Ένιωθα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά!!! Φοβήθηκα όχι μόνο για μένα αλλά για τα παιδιά μου!!! Επικοινωνία αμέσως με εοδυ και με καθησυχάζει να μείνω σπίτι και να επικοινωνήσω με τον γιατρό μου!!!! Απόφαση να κάνω το τεστ ιδιωτικά!!! Ήθελα να ξέρω!!! ΘΕΤΙΚΌ!!!!!
ΤΡΌΜΑΞΑ τόσο!!!! ΜΑ ΠΩΣ;;; ΤΑ μέτρα ασφαλείας και προστασίας που έπαιρνα ήταν πραγματικά δρακόντεια!!! Μα πως;;; Καμία απάντηση!!! Ήρθε και με βρήκε στο χώρο εργασίας μου, στο φαρμακείο μου, ύπουλα!!!!
Αρχίζει η περιπέτεια, σα να πήγα στην κόλαση και να ξαναγύρισα!!! Έκλεισα το φαρμακείο. Σκέφτηκα πρώτα. την προστασία όλης της κοινωνίας και της οικογένειας μου και απομονώθηκα από όλους και όλα!!!! Το πως συμπεριφέρεται ο κόσμος βέβαια είναι άλλη υπόθεση!
Κλεισμένη σε ένα δωμάτιο με 4τοιχους, απομονωμένη είναι εφιαλτικό!!! Να θέλω να αγκαλιάσω τα παιδιά μου και να μην ξέρω αν θα τα καταφέρω να βγω... ζωντανή!!! Ο βήχας και πυρετός, ανελέητα χτύπαγαν τα πνευμόνια μου και η κάθε ανάσα ήταν με πόνο!!!! Κολλημένο το δάχτυλό μου στο οξύμετρο κάτω από τις οδηγίες του γιατρού, δεν έκλειναν τα βλέφαρά μου!!! Φοβόμουν μη μου φύγει το οξυγόνο και δεν ξυπνήσω!!!! Τρόμος και σύγκρυο από τις σκέψεις!!!! Δεν θα το άντεχα να αφήσω τα παιδιά μου!!! Φοβόμουν να βρεθώ διασωληνωμένη!!!
Πέρα από την ασθένεια που είχα να περάσω, ένιωθα ότι θα κουβαλούσα το στίγμα, αν κατάφερνα να επιζήσω!! Αν!!!!
Αυτό που είναι αξιοσημείωτο είναι η συμπεριφορά των ανθρώπων σε αυτούς που νοσούν ή νόσησαν. Κάποιοι είναι καχύποπτοι και ακόμα και τηλέφωνο δεν παίρνουν, ΜΉΠΩΣ και κολλήσουν, ΔΙΑ ΤΗΛΕΦΏΝΟΥ!!!
Αυτοί που έμειναν δίπλα ήταν η οικογένεια και λιγοστοί άνθρωποι!!! Δεν μπορώ να καταλάβω πως σκέφτεται ο άνθρωπος όταν βρίσκεται σε πανικό!! Κανείς δεν ήθελε να αρρωστήσει!!! Τους περισσότερους ήρθε και μας βρήκε στο χώρο εργασίας, στο φαρμακείο, στην πρώτη γραμμή του πολέμου, ναι του πολέμου, άνισος αλλά πόλεμος!!!
Είναι πολύ δύσκολο ψυχολογικά να σταθείς δυνατός και να πρέπει να δείχνεις δυνατός για τα παιδιά σου, να τα νιώθεις έξω από την πόρτα του δωματίου. Τόσο κοντά, αλλά τόσο μακριά.
Θα ήταν άδικο να μην ευχαριστήσω όσους μου έδιναν κουράγιο σε όλη αυτήν την 15ημερη περιπέτεια της ζωής μου!!!
Ως φαρμακοποιός , αλλά και ως άνθρωπος της διπλανής πόρτας, θέλω να σας παρακαλέσω , να μείνετε σπίτι με αυτούς που αγαπάτε, για να μην περάσετε αυτά που πέρασα εγώ.
Θέλω να είστε γεροί και δυνατοί!!
#Μένουμεσπίτι
